Adler, Chekhov, Hagen, Macy & Memet, Meisner, Stanislavski, Strasberg: de lijst met bekende acteerleraars die hun stempel hebben gedrukt op de stiel is lang… of misschien net niet, als je bedenkt hoeveel bekende componisten of (zelfs) psychologen je kunt opnoemen als je die werelden een beetje kent. Wat er ook van zij, de meeste acteeropleidingen spelen leentjebuur bij de hierboven vermelde Grote Namen. Toch kan je zeker ook zeggen dat heel wat leraars er hun eigen inzichten aan toevoegen of er tenminste een persoonlijke wending aan geven.
Een fundament van Badass Intensive Acting is altijd geweest: ‘Assimileer wat voor jou goed aanvoelt en hou je niet meer bezig met wat niet klikt.’ Daarmee bedoelen we dat het volgens ons beter is om van verschillende stijlen en invalshoeken te proeven, zodat je zelf een eigen techniek kunt ontwikkelen die voor jou past. Misschien hou je er wel van om jezelf vragen te stellen zoals Uta Hagen dat deed terwijl je een script analyseert, waarna je jouw personage gaat inbeelden op een manier die Chekhovs goedkeuring zou dragen en uiteindelijk voor een aanpak gaat die mooi thuishoort binnen Practical Aesthetics. Misschien is dat zelfs een aanpak die je in sommige omstandigheden verkiest en in sommige andere dan weer niet. Misschien hou je er zelfs van om binnen een scène van techniek te veranderen. Het einddoel blijft evenwel hetzelfde: technieken waar je eerst nog over moet nadenken assimileren en ze omtoveren tot procedurale kennis, zodat je er veel minder bewust mee bezig bent wanneer de camera’s aan het draaien zijn.
Als we allemaal vrijelijk kunnen kiezen uit zeven of acht methoden en een schier eindeloze variatie daarvan, waarom zouden we dan nog een nieuwe aanpak moeten verzinnen?
Het antwoord is wat mij betreft analoog met het creëren van een eigen vechtstijl of regelsysteem voor een rollenspel: omdat elke leraar met een heel eigen, persoonlijke pakket ervaringen en kennis komt aandraven. In mijn geval zijn dat niet alleen de reeds vermelde acteertechnieken, maar ook Ericksoniaanse spraak, Facial Acttion Coding System, familieopstellingen van Hellinger, hypnose, NLP en Self Relations van Stephen Gilligan – nog altijd de meest bijzondere persoon die ik ooit in mijn leven heb ontmoet. Daarbij hoort dan mijn ervaring als rollenspeler, als muziekschrijver, als zanger, als journalist, als pr-consultant en als verhalenverteller in het algemeen. Het zorgt ervoor dat mijn aanpak uniek is – niet noodzakelijk de allerbeste die er bestaat voor iedereen, maar wel speciaal en eigen aan mij.
De proef op de som wordt altijd gevormd door de reactie van jouw cursisten. Hoe reageren ze als je iets vertelt waarvan je weet dat ze het in geen enkele andere bestaande acteertechniek deel vormt van de leerstof? Heb je het gevoel dat je hen iets kunt bijbrengen waar de beroemdste acteerleraars het niet over hadden, of waar ze niet hebben over geschreven? Ik ken acteerleraars en coaches die werken vanuit hun ego of vanuit winstbejag, maar dat is geen duurzame manier van ageren en al zeker niet eentje waar ik me trots op zou kunnen terugkijken als ik voor de hemelpoort sta en mezelf moet verantwoorden – of die ervoor zal zorgen dat ik vredig mijn ogen zal kunnen sluiten eenmaal het moment daar is dat ik moet gaan (en mijn hersenen hopelijk in een beter functionerend robotlichaam worden gestopt). Nee, dan geef ik liever iets door omdat ik hou van mensen, omdat ik gepassioneerd ben door acteren en omdat een leven zoveel meer waard is als je iets positief kunt doorgeven aan anderen. Soms probeer ik wat bij te dragen en faal ik, of struikel ik onderweg, maar R.E.P.E.A.T., dat is iets voor de lange termijn, waar men hopelijk nog generaties na mij gebruik van zal kunnen maken.
R.E.P.E.A.T. is er echter niet alleen gekomen omdat ik een speciale rugzak heb. Het is er ook omdat ik een lacune zag in de bestaande acteertechnieken. Die hebben het immers vaak over hoe je zo ‘waarachtig’ mogelijk kunt acteren, maar zelden over hoe je kunt variëren tussen takes. R.E.P.E.A.T. is er omdat we – en dat hebben Macy en Memet ook heel goed gezien – niet enkel voor onszelf hoeven te acteren, maar ook voor de ander. We willen anderen meesleuren in ons verhaal, onderhouden en verbazen. Er zijn weinig bezigheden die zulke band kunnen creëren met een groep mensen als kunst of sport en wij zijn bevoorrechte artiesten, die mee mogen surfen op het enthousiasme van onze luisteraars en toeschouwers. Als we dan ook leren hoe we een zin op veel verschillende manieren kunnen uitspreken, hoe we zélf iets kunnen toevoegen aan het script dat we moeten volgen, hoe we samen met onze collega’s op de set een volstrekt uniek vertelsel kunnen opbouwen en hoe we een invalshoek kunnen vinden die voor ons én voor de anderen (nog) beter werkt dan een andere, dan zijn we niet alleen bezig met onze fans te entertainen, maar ook onszelf, en dan wordt ons vak nog net dat tikkeltje specialer.
In wezen is de analogie met vechtkunsten voor mij duidelijk. Iemand als Bruce Lee was al onderlegd in wing chun, kali, westers boksen en andere vechtstijlen voor hij met zijn eigen jun fan kungfu en jeet kune do op de proppen kwam. Hij deed het toch en hij voegde er een zin aan toe die doorheen mijn leven heeft geresoneerd, die perfect weerspiegelt hoe ik denk en waarop mijn aanpak van R.E.P.E.A.T. sterk gebaseerd is: ‘Absorb what is useful, discard what is not’.
Het staat je vrij om dat ook met deze tekst te doen.
R.E.P.E.A.T. wordt enkel onderwezen via:
+32 (0)494 38 27 44